Een ongelukkige week
Door: Karin
Blijf op de hoogte en volg Karin
16 Maart 2009 | Kameroen, Yaoundé
Hallo lieve vrienden,
Sorry voor mijn lange stil zwijgen, maar het was niet zonder reden. Vorige week maandag toen ik aan het werk was, kwam Douwe opeens naar het ziekenhuis gesneld om me te vertellen dat we naar Buea moesten... Ruth had een motorongeluk gehad op weg naar Douala waar ze spullen zou gaan kopen voor het ziekenhuis. Shit! Snel naar huis gerend, al mijn medische spullen gepakt en in de auto gesprongen op weg naar Buea, zo'n 40 minuten rijden. Douwe had Ruth zelf aan de telefoon gehad maar toen ik belde nam er iemand anders op.... niet echt geruststellend. Na een zenuwachtige rit kwamen we eindelijk bij het ziekenhuis. Ik stormde gelijk naar binnen wat me een aantal boze blikken opleverde, maar moest Ruth gewoon zien. Ik zag gelijk dat ze gelukkig wel bij bewustzijn was en dat ze haar linker arm vast hield alsof hij gebroken was, maar toen ik naar haar been keek kreeg ik de grootste schok.... Een open been/enkel breuk midden in Kameroen. Nou daar sta je dan, alsof het een nachtmerrie is en je elk moment wakker kan worden wat helaas niet gebeurd. Ik denk dat ik in 3 minuten de situatie had ingeschat en ben toen weer naar buiten gegaan om Dr. Oben te bellen in Yaounde, de hoofdstad. Hij is tot nu toe de beste dokter die ik had ontmoet en hij vertelde me eens dat er in Yaounde een orthopedisch chirurg was, en ik wist in ieder geval zeker dat we die nodig hadden! Maar ja Yaounde is ongeveer 380 kilometer rijden, en dat met een open breuk? Jeetje wat een dilemma, het huilen stond me op dat moment echt nader dan het lachen en samen met Ruth heb ik dan ook eerst even de tranen gedroogd. Toen Dr. Oben de situatie hoorde vertelde hij me dat we gelijk moesten komen. Gelukkig was Douwe er ook bij en heeft hij een ambulance kunnen regelen bij een ander ziekenhuis die ons voor 250 euro zou transporteren. Maar een ambulance is hier niet zo uitgerust als in Nederland en we moesten haar zelf verplegen. Mirjam is toen ook vanuit Banga gekomen met wat spulletjes om mij te ondersteunen. Inmiddels had ik een drukverband aangelegd, infuuszakken en morfine gekocht en konden we vertrekken. De reis duurde 6 uur en was voor Ruth erg pijnlijk (als ik mijn ogen dicht doe hoor ik haar nog gillen). In Yaounde aangekomen moesten we eerst naar een kliniek om rontgenfoto's en een hersnscan te maken. Dat betekende een hoop gesjouw van het ene bed naar het andere. En toen dat klaar was weer in de auto om naar een privekliniek te gaan waar de operatie zou plaats vinden. Daar aangekomen was ik in eerste instantie erg blij dat de reis erop zat, maar toen wachtte mij de taak om de familie te bellen. Echt niet fijn om zulk nieuws telefonisch te moeten brengen, gelukkig bleef haar moeder erg rustig, wat mij weer hielp om mijn verhaal te doen.
Aangezien we nog steeds in Afrika zijn moesten we voor de operatie plaats kon vinden eerst alle benodigdheden gaan kopen in farmacies, jeetje wat is dat vermoeiend. Maar na 2,5 uur hadden we alles en konden ze opereren. De operatie was klaar om half 4 's nachts en al die tijd zijn we erbij gebleven. Ze hadden het been gestabiliseerd met schroeven. Om 4 uur realiseerde we ons dat we sinds half 7 die ochtend niet meer gegeten hadden dus werd het een nachtritje naar de boulangerie die 24 uur open is. Na die dag brak er een week aan van een hoop geregel met de verzekering en het thuisfront van Ruth om haar zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen. Uiteindelijk kwam er donderdag een verpleegkundige vanuit Nederland die Ruth vrijdagavond zou begeleiden op haar terug vlucht, erg fijn. Maar jullie begrijpen nu dus, mijn week was niet de leukste uit mijn leven. Nachten van gebroken slaap, verzorgen van Ruth, medicijnen toedienen, medicijnen kopen, boodschappen doen etc. De hele week hebben Mirjam en ik bij haar geslapen (op de grond) en geprobeerd haar zo goed mogelijk te verzorgen. Ook voor ons was het lichamelijk en emotioneel een zware week, want als je hier zit beschouw je elkaar toch als familie! En het nemen van de beslissing om iemand te vervoeren met zoveel pijn, heeft me toch wel moeite gekost.
Wel een hele ervaring om zo een week te overleven met alleen 2 onderbroeken, en een setje kleren... Je wordt heel vindingrijk, koopt gewoon een blok zeep, een washand en een handdoek en wast daarmee zowel jezelf als je haar en je kleren. En een week zonder telefoon is ook mogelijk heb ik gemerkt.
Vrijdagavond hebben we Ruth naar het vliegveld gebracht waar het opnieuw een tranendal was. Daarna hebben Mirjam en ik in een hotel geslapen. Helaas konden we de volgende dag niet rechtstreeks naar huis want er zou zaterdagavond een nieuw iemand arriveren op het vliegveld in Douala. Dus hup zaterdag in de bus van Yaounde naar Douala (een VIP bus met airco! Hadden we wel verdiend, haha) om daar opnieuw in een hotel te bivakeren. Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik gisteren was dat ik weer 'thuis' kwam in mijn eigen huis, met mijn eigen bed en schone kleren!
Iedereen in het ziekenhuis is ook zwaar geschokt over alles wat er gebeurd is met Ruth.
Nou jullie lezen dus dat het geen opzet was om zo lang te wachten met een nieuw berichtje plaatsen!
Gelukkig is er voor mij nu weer wat tijd om bij te komen van deze gebeurtenis en ben ik dankbaar dat we er zo goed zijn afgekomen, want een motorongeluk is niet niks. Nu is het afwachten wat er met het been van Ruth moet gebeuren, de laatste berichten zijn niet allemaal positief.
Ik zal jullie beloven dat ik vanaf nu niet meer op een motor stap, want ja ook ik deed het af en toe voor kleine afstanden.
Het positieve van dit weekje ziekenhuis is dat ik heel goed inzicht heb gekregen hoe het is om patient te zijn in Kameroen en hoe het is om voor iemand te zorgen. Inmiddels ben ik erg goed in infusen aansluiten, spuiten klaarmaken en ga zo maar door.
Hopelijk gaat het met jullie in Nederland allemaal goed. Ik hoor graag van jullie!!
Dikke kus en knuffel voor jullie
XXX Kaat
Sorry voor mijn lange stil zwijgen, maar het was niet zonder reden. Vorige week maandag toen ik aan het werk was, kwam Douwe opeens naar het ziekenhuis gesneld om me te vertellen dat we naar Buea moesten... Ruth had een motorongeluk gehad op weg naar Douala waar ze spullen zou gaan kopen voor het ziekenhuis. Shit! Snel naar huis gerend, al mijn medische spullen gepakt en in de auto gesprongen op weg naar Buea, zo'n 40 minuten rijden. Douwe had Ruth zelf aan de telefoon gehad maar toen ik belde nam er iemand anders op.... niet echt geruststellend. Na een zenuwachtige rit kwamen we eindelijk bij het ziekenhuis. Ik stormde gelijk naar binnen wat me een aantal boze blikken opleverde, maar moest Ruth gewoon zien. Ik zag gelijk dat ze gelukkig wel bij bewustzijn was en dat ze haar linker arm vast hield alsof hij gebroken was, maar toen ik naar haar been keek kreeg ik de grootste schok.... Een open been/enkel breuk midden in Kameroen. Nou daar sta je dan, alsof het een nachtmerrie is en je elk moment wakker kan worden wat helaas niet gebeurd. Ik denk dat ik in 3 minuten de situatie had ingeschat en ben toen weer naar buiten gegaan om Dr. Oben te bellen in Yaounde, de hoofdstad. Hij is tot nu toe de beste dokter die ik had ontmoet en hij vertelde me eens dat er in Yaounde een orthopedisch chirurg was, en ik wist in ieder geval zeker dat we die nodig hadden! Maar ja Yaounde is ongeveer 380 kilometer rijden, en dat met een open breuk? Jeetje wat een dilemma, het huilen stond me op dat moment echt nader dan het lachen en samen met Ruth heb ik dan ook eerst even de tranen gedroogd. Toen Dr. Oben de situatie hoorde vertelde hij me dat we gelijk moesten komen. Gelukkig was Douwe er ook bij en heeft hij een ambulance kunnen regelen bij een ander ziekenhuis die ons voor 250 euro zou transporteren. Maar een ambulance is hier niet zo uitgerust als in Nederland en we moesten haar zelf verplegen. Mirjam is toen ook vanuit Banga gekomen met wat spulletjes om mij te ondersteunen. Inmiddels had ik een drukverband aangelegd, infuuszakken en morfine gekocht en konden we vertrekken. De reis duurde 6 uur en was voor Ruth erg pijnlijk (als ik mijn ogen dicht doe hoor ik haar nog gillen). In Yaounde aangekomen moesten we eerst naar een kliniek om rontgenfoto's en een hersnscan te maken. Dat betekende een hoop gesjouw van het ene bed naar het andere. En toen dat klaar was weer in de auto om naar een privekliniek te gaan waar de operatie zou plaats vinden. Daar aangekomen was ik in eerste instantie erg blij dat de reis erop zat, maar toen wachtte mij de taak om de familie te bellen. Echt niet fijn om zulk nieuws telefonisch te moeten brengen, gelukkig bleef haar moeder erg rustig, wat mij weer hielp om mijn verhaal te doen.
Aangezien we nog steeds in Afrika zijn moesten we voor de operatie plaats kon vinden eerst alle benodigdheden gaan kopen in farmacies, jeetje wat is dat vermoeiend. Maar na 2,5 uur hadden we alles en konden ze opereren. De operatie was klaar om half 4 's nachts en al die tijd zijn we erbij gebleven. Ze hadden het been gestabiliseerd met schroeven. Om 4 uur realiseerde we ons dat we sinds half 7 die ochtend niet meer gegeten hadden dus werd het een nachtritje naar de boulangerie die 24 uur open is. Na die dag brak er een week aan van een hoop geregel met de verzekering en het thuisfront van Ruth om haar zo snel mogelijk naar Nederland te krijgen. Uiteindelijk kwam er donderdag een verpleegkundige vanuit Nederland die Ruth vrijdagavond zou begeleiden op haar terug vlucht, erg fijn. Maar jullie begrijpen nu dus, mijn week was niet de leukste uit mijn leven. Nachten van gebroken slaap, verzorgen van Ruth, medicijnen toedienen, medicijnen kopen, boodschappen doen etc. De hele week hebben Mirjam en ik bij haar geslapen (op de grond) en geprobeerd haar zo goed mogelijk te verzorgen. Ook voor ons was het lichamelijk en emotioneel een zware week, want als je hier zit beschouw je elkaar toch als familie! En het nemen van de beslissing om iemand te vervoeren met zoveel pijn, heeft me toch wel moeite gekost.
Wel een hele ervaring om zo een week te overleven met alleen 2 onderbroeken, en een setje kleren... Je wordt heel vindingrijk, koopt gewoon een blok zeep, een washand en een handdoek en wast daarmee zowel jezelf als je haar en je kleren. En een week zonder telefoon is ook mogelijk heb ik gemerkt.
Vrijdagavond hebben we Ruth naar het vliegveld gebracht waar het opnieuw een tranendal was. Daarna hebben Mirjam en ik in een hotel geslapen. Helaas konden we de volgende dag niet rechtstreeks naar huis want er zou zaterdagavond een nieuw iemand arriveren op het vliegveld in Douala. Dus hup zaterdag in de bus van Yaounde naar Douala (een VIP bus met airco! Hadden we wel verdiend, haha) om daar opnieuw in een hotel te bivakeren. Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik gisteren was dat ik weer 'thuis' kwam in mijn eigen huis, met mijn eigen bed en schone kleren!
Iedereen in het ziekenhuis is ook zwaar geschokt over alles wat er gebeurd is met Ruth.
Nou jullie lezen dus dat het geen opzet was om zo lang te wachten met een nieuw berichtje plaatsen!
Gelukkig is er voor mij nu weer wat tijd om bij te komen van deze gebeurtenis en ben ik dankbaar dat we er zo goed zijn afgekomen, want een motorongeluk is niet niks. Nu is het afwachten wat er met het been van Ruth moet gebeuren, de laatste berichten zijn niet allemaal positief.
Ik zal jullie beloven dat ik vanaf nu niet meer op een motor stap, want ja ook ik deed het af en toe voor kleine afstanden.
Het positieve van dit weekje ziekenhuis is dat ik heel goed inzicht heb gekregen hoe het is om patient te zijn in Kameroen en hoe het is om voor iemand te zorgen. Inmiddels ben ik erg goed in infusen aansluiten, spuiten klaarmaken en ga zo maar door.
Hopelijk gaat het met jullie in Nederland allemaal goed. Ik hoor graag van jullie!!
Dikke kus en knuffel voor jullie
XXX Kaat
-
16 Maart 2009 - 16:04
Marjolijne:
Jeetje wat is het heftig geweest! Ik hoop dat ik Ruth snel kan zien. Ik ben zelf ook behoorlijk geschrokken. Ik hoop dat jouw laatste maand veel leuke dingen voor je brengt, je hebt het zo verdiend. -
16 Maart 2009 - 16:05
Maaike:
Nou Kaat, wat een verhaal. Ik zat toevallig vanochtend nog aan je te denken en was ik benieuwd hoe het met je ging. Maar dit is dan weer niet echt leuk nieuws nee. En wat een ervaring om het allemaal zo 'improviserend' te moeten oplossen. Hopelijk komt alles goed met Ruth. En nu moet je dus ook één van je maatjes missen daar. Pas goed op jezelf (en elkaar) daar!!! Take care!!
Oh ja, hier alles goed hoor! Weinig bijzonders in vergelijking met jouw belevenissen.
Liefs,
Maaike -
16 Maart 2009 - 16:12
Marja:
Hi Kaat,
Heb veel aan je gedacht sinds donderdag, want Anita had het mij al verteld.
Mens, want een schok zal dit geweest zijn en wat ben ik (en wij allemaal vermoed ik) trots op je, dat je dat allemaal voor Ruth hebt gedaan!!!
Chapeau, chapeau, chapeau.
Ik hoop voor Ruth dat het goed gaat komen met haar been ook al maak ik uit jouw opmerking op dat je er zo zeker nog niet van bent.
Nu proberen om wat uit te rusten en weer tot jezelf te komen.
Zet 'm op!
XXX M. -
16 Maart 2009 - 16:50
Jelle:
Karin! Wat een week zeg.
We hadden het natuurlijk hier ook ontvangen maar zo als ik nu lees is het nog veel erger dan we konden inschatten!
Ze heeft ontzettend geluk gehad dat ze jou (jullie) heeft! Haar prive artsen die naast haar staan 24uur/dag!
Heel veel sterkte plezier en geluk gewenst voor de laatste periode!
Dikke kus Jelle -
16 Maart 2009 - 16:58
Hanneke:
Ha Kaatje,
Wat een verhaal zeg.
Via Wouter had ik er al het één en ander over gehoord, die had donderdag je moeder/zus gesproken. Maar jouw verhaal maakt pas echt duidelijk wat je hebt meegemaakt. Heftig hoor om zoiets mee te maken, zeker omdat het ook nog eens om iemand gaat waar je al zo'n tijd mee optrekt. Fijn voor Ruth dat je haar zo hebt kunnen helpen en begeleiden. Om zoiets in je eentje te moeten doorstaan is helemaal een ramp.
Hopelijk kunnen de artsen hier in Nederland nog wat voor Ruth betekenen.
En nu weer bijtanken meid en hopelijk kun je je laatste weken daar wat rustig(er) doorbrengen!
Liefs, Hanneke
-
16 Maart 2009 - 17:20
Ton:
Ha die Ka,
Marja vertelde mij van het hele verhaal dat ze inderdaad al gehoord had uit voor jou zeer betrouwbare kring.
Vanmorgen toen ik zelf op de motor naar mijn werk reed moest denken dat wij hier toch maar bevoorrecht zijn et zulke wegen, helaas zijn de meest automobilisten niet zo vriendelijk.
Goed genoeg over hier, ik en velen met mij hopen voor je maatje dat alles goed gaat verlopen en ook jou wens ik veel sterkte in deze k. tijd
Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeel sterkte en heeeeeeeeeeeeeeeeeeeele dikke pakkerd vanuit Wijk bij Duurstede.
Ton -
16 Maart 2009 - 17:48
Bas:
Hoi Kaat,
Heel veel respect!!!!
Het is echt fantastisch wat je voor Ruth hebt kunnen doen daar met minimale middelen.
Hopelijk komt het met Ruth weer helemaal in orde hier.
Beetje jammer dat je op zo'n manier ervaring op moet doen, maar nogmaals super!
Hou je taa1 daar.
Grtjz,
Bas.
-
16 Maart 2009 - 18:21
Marjon:
Ha Kaat,
Wat heftig zeg pff... Ik had het van de week via je mam al van m'n pa gehoord. Dus had donderdag gelijk gevraagd bij je zus en ma. Maar die wisten ook niet meer op dat moment. Laatste dagen daarom ook veel aan je gedacht... En dan nu het verhaal te lezen. Wel heel fijn voor Ruth dat je er al die tijd bij bent geweest, dit wil je zelf natuurlijk ook niet anders. En het afscheid op het vliegveld zal ook heel zwaar zijn geweest. Nou hopelijk komt het met Ruth goed.
Kaat heel veel succes met de werkzaamheden en pas goed op jezelf.
Dikke kus Marjon -
16 Maart 2009 - 19:09
Michelle Kuzee:
heeey lieve sgattebout i'm very sorry dat ik zooo lang niks van me heb laten horen! hier in nederland gaat het allemaal redelijk het is nog steeds kutweer en nog steeds een geldcrisis dus niet veel veranderd wel ineens veel gezeik met inbraken in bedrijven enzo bij de opmaat en thomas cook ook al:S dus niet zo fijn voor paps verder op me werk gaat het hardstikke goed! kvind het er super en wil dr nog lang niet weg ;) maar goed wat jij hebt meegemaakt deze week was wel heftig joh! je komt inderdaad wel voor moeilijke beslissingen te staan cker als je zo iemand heel goed kent.. maarja ik hoop dat nu verder alles goed gaat en we zijn aan het aftellen wanneer je weer thuis komt;) dan slaan we gelijk aan het feesten haha nou ik stop der mee voor vandaag een hele dikke kus en knuffel michje (L) XXX -
16 Maart 2009 - 21:54
Ingrid En Mark:
Hoi Karin,
Je verhaal lezende ervaar je wederom de luxe waarin wij baden. Ik hoop dat Ruth hier in Nederland de optimale zorg krijgt voor het herstel van haar been/enkel. De beslissingen die jij en Douwe gemaakt hebben zijn de enige juiste, immers omkijken naar altenatieven en het beredeneren van "Als dit" of "Als dat" brengt je helemaal niets. je krijgt ook nooit het antwoord daarop. Dus vandaar hetgeen je gedaan hebt is het juiste.
Nu Ruth weg is mis je natuurlijk de welbekende "schouder". We weten dat je ook hier goed uitkomt.
Let goed op jezelf en laat het daar moet goed rondbazuinen dat men ook goed op jou moet letten.
Zo zie maar weer dat je beter met 11 man in een Toyota Starlet kunt zitten als alleen op de motor.
Veel groetjes en succes met de rest van je verblijf daar.
Ingrid en Mark -
17 Maart 2009 - 07:14
Roosje Roomie:
Hey Lief Kaatje,
Ik heb je verhaal met een brok zitten lezen.. Ik ben trots op je!! Hoe jij in deze situatie hebt gehandeld kunnen veel mensen je niet na doen! RESPECT! Na regen komt zonneschijn (hoe chliche) dus ik hoop dat je laatste weken daar nog wel goed zijn! En niet meer op die motor stappen hoor! :( Ik wil je weer heelhuids terug in Utrecht!!! Liefs Rosie -
17 Maart 2009 - 09:21
René Kuzee:
Tsjonge, tsjonge meid, wat een berichten!! Ik ben apetrots op je dat je zelfs in zo'n situatie - los van de normale emotie - toch je hoofd koel hebt gehouden en zo ook hebt kunnen handelen. Ruth zal wat blij zijn met een collega zoals jij. Probeer ff bij te komen en kijk vooruit. Volgende maand (!) gaan we flink aan de whiskey op 30 april én op 2 mei! Dikke kus van mij,
René -
17 Maart 2009 - 11:56
Ilja:
Hai Kaat,
Ik ben echt sprakeloos. Anita had het donderdag verteld, maar als je je verhaal dan nu zo leest is dat nog heftiger, dan dat je je maar enigszins had kunnen voorstellen. Wat had er met Ruth gebeurd als jij er niet was geweest?... Beter maar om daar niet bij stil te staan... Julie vriendschap zal nu wel heel intens zijn! Moeilijk voor je om nu niet bij haar te kunnen zijn! Maar je mag echt ongelooflijk trots zijn op jezelf en verdient het om nu nog een heel fijne tijd daar te hebben. Probeer het plezier weer te vinden, ontspan, geniet en doe daar nog heel veel goede dingen voor de bevolking! We denken aan je!
Groetjes uit Vleuten.
Knuffel, Ilja -
17 Maart 2009 - 12:49
Marietje:
Wat een ervaring! Die kan mee in de grote rugzak, en zal je je leven niet meer vergeten. Dikke kus maria -
17 Maart 2009 - 12:52
Dieneke (GMSA):
hoi Karin, heb je uiteindelijk niet meer aan de telefoon gehad. Heb je de sms-en gekregen? goed werk hebben jullie gedaan, perfect om naar Yaounde te gaan voor de beste zorg, echt heel fijn dat jullie bij haar zijn gebleven. Nu even bijkomen. Wij gaan deze week naar Ruth toe in het ziekenhuis hier. succes daar. groetjes Dieneke -
18 Maart 2009 - 10:02
Antoinette :
hallo Karin (voor het geval je de naam niet kent,een Bastion 'danseres').Vanaf het begin alles gevolgd van je en de verhalen zijn echt heel indrukwekkend. En dan haalt onze verbeelding het nog helemaal niet bij de werkelijkheid.Voor de laatste weken nog veel sterkte,geluk en genieten en dan zien we elkaar wel weer in het Bastion. -
22 Maart 2009 - 14:58
Fred Brouwer:
hoi karin hoe is het met je daar en veel sterkte daar.
groete fred brouwer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
