Een heftige week

Hallo Lieve mensen,

Hoe is het daar in ons koude kikkerlandje? Hier gaat alles nog steeds prima, heb een enerverende week achter de rug. Zondag naar Kumba geweest, een grote stad een uur rijden van Banga. Nou ja rijden... meer hobbelen over een zeer stoffige zandweg vol met kuilen! Er is daar een zwembad dus dat leek ons wel wat, maar helaas er was een lekkage dus het zwembad was leeg. Toen zijn we maar naar het meer gegaan: Lake Mbo Barombi. Dat is een kratermeer van 2,5 km doorsnede, het is wel even een wandeling bergop voor je er bent, maar de natuur is echt schitterend! Overal tropisch regenwoud om het meer en een heerlijke stilte en rust, wat best een verademing is als je de drukte van de stad even wil ontvluchten! Bij het meer zijn een aantal vissers actief dus zijn we met een van hen in een houten kano (gewoon een uitgeholde boom dus...) naar de overkant van het meer gepeddeld om daar het piepkleine dorpje Barombi te zien en toen weer terug gepeddeld. Lekker rustig over het water dobberend.
Daarna begon er weer een nieuwe werkweek. Dinsdag werd er 's ochtends vroeg een heel ziek kindje van 3 jaar binnen gebracht wat convulsies had (wegrakingen). Ze weten hier echt niet wat spoed is, en lopen zeker geen stap harder. Om zuurstof toe te dienen moet je naar de 'theatre', de operatiekamer. Daar probeerde een arts om wat hersenvocht af te nemen omdat we vermoedde dat het om een hersenvliesontsteking ging. Toen dat niet lukte besloten we om maar te starten met de behandeling voor malaria en hersenvliesontsteking, want ja je moet toch iets. Het is heel frustrerend om te zien dat de verpleegkundige geen stap harder lopen en ze hebben ook totaal geen inzicht in de ernst van de situatie. Ben zelf met Ruth (de Nederlandse verpleegkundige) maar steeds gaan checken hoe het ging. Zelfs het moeizamer ademhalen merken ze niet op, dus je moet ze alles voorkauwen hier. Medicijnen worden ook niet op tijd gegeven, de koorts niet goed behandeld (doen ze hier vooral door natte doeken op je te leggen voor de afkoeling) etc. Zo kan ik dus nog wel even doorgaan. Aangezien de situatie niet verbeterde en de verpleging nog steeds niets begreep ben ik zelf om 6 uur 's avonds nogmaals gaan kijken met Ruth. We hadden net de medicijnen gegeven en een student verpleegkunde zoog wat slijm uit zijn keel toen ik opeens zag dat hij stopte met ademhalen... Tja daar sta je dan als enige aanwezige 'halve' dokter... Start reanimatie roep je dan, wat er op neer komt dat je het zelf gaat doen. Een beademingskap kennen ze niet dus wordt er een doek over het mondje gelegd waar je door kan blazen. Roep de dokter zeg je dan waarna er iemand in een rustig tempo naar het huis van de dokter loopt, en ik maar pompen.... Leek echt heel lang te duren. Wat bleek, de student had tegen de dokter gezegd dat het kind weer een convulsie had ipv een hartstilstand! Gelukkig was Ruth erachteraan gerend en kwam uiteindelijk de dokter. Ik bleef maar door reanimeren alhoewel ik wist dat het weinig zin had. De dokter wilde nog wat medicatie halen maar de operatiekamer was op slot en de sleutel kwijt... dus dan maar niets meer doen. Een hysterische moeder, biddende vader, dood kind, nou daar sta je dan. De moeder van het kindje was ook veel te laat naar het ziekenhuis gekomen, het was al meer dan een week ziek!
Dus mijn eerste echte reanimatie was op een 3-jarig kind, dat het niet heeft gered. De volgende dag was ik echt zo moe van alle inspanningen!
Gelukkig ook leuke dingen (nou ja leuk...) zoals een bevalling: 'Pers of je kind gaat dood' een hele normale uitspraak hier. Ik mocht het kindje wassen na de geboorte, ik denk omdat ik teveel commentaar gaf op de verpleegkundige die de bevalling deed, haha. Was ze in ieder geval van me verlost! Dus mijn missie is om daar wel wat te veranderen qua aanpak. Als ze het kind willen horen huilen slaan ze het gewoon in het gezicht, terwijl het allang gehuild heeft.
En vanochtend nog bij een spoedkeizersnede geweest wat meer op een slachterij leek (ik zal jullie de details besparen!) Je hebt na afloop iig een snee vanaf je navel tot aan je schaambeen... geef mij maar een hollandse gynaecoloog!
Maar jullie horen dus ik trek al iets meer mijn mond open, maar of het aankomt???

Fijn dat jullie allemaal zo lekker hebben geschaatst (niet dus, haha). Zo te horen vermaken jullie je ook wel in Nederland. Nou ik hoop dit weekend op het strand te liggen.
Zal ik nog wat wist je datjes doen?
Wist je dat:
- ik mijn record auto proppen heb verbroken... 10 personen!
- ze hier ook texaco's hebben
- we gisteren 'patat' hebben gebakken
- onze wasbak-kakkerlak is overleden
- er ook kikkers zijn in onze keuken
- ik volop geniet van de waanzinnige natuur hier
- je in dit ziekenhuis hier nog niet dood gevonden wil worden
- ze allemaal denken dat ik een goed christen ben
- ik de morning devotion eigenlijk wel leuk vind
- ik dan ook uit volle borst meezing
- ik nog steeds bid voor alle zieke in Nederland (ja Margot het moet echt werken zeggen ze hier....)
- ik alle zieke veel sterkte wens
- ik nu ga afsluiten

Heel veel knuffels en tot de volgende keer met hopelijk wat positievere berichten dan reanimaties en overleden kindjes!

Liefs Kaat (nog steeds zonder krullen... ) XXX